گروه سیاسی مشرق - در ادبیات رایج مردم، وکیل الدوله واژه‌ای منفی است و چنانچه چنین لفظی در مورد نماینده‌ای به‌کاربرده شود افراد جامعه تصور منفی‌ای نسبت به آن شخص پیدا می‌کنند اما عده‌ای که غرق سیاسی بازی‌های متعارف خود هستند بی‌پرده و با اعتمادبه‌نفس کامل، این واژه را بارنگ و لعاب فریبنده در یادداشت‌ها و سخنرانی‌های خود به کار می‌برند و در آستانه دور دوم انتخابات از مردم می‌خواهند که به وکیل الدوله‌ها رأی بدهند.
در همین خصوص قبل از برگزاری دور اول انتخابات مجلس، استاندار اصلاح‌طلب سمنان که ازلحاظ قانونی مجری انتخابات محسوب می‌شود و هیچ‌گونه حق دخالت و تبلیغات جناحی‌ای را در انتخابات ندارد به ناگاه در مقام شارع مقدس خود را تصور نمود و وجوب رأی به وکیل الدوله‌ها را فتوا داد.
خباز در یادداشتی با عنوان در قدرت حضور و قدرت نمایندگان در روزنامه آرمان نوشت:" بر مردم نیز فرض است که با کوشش و حضور خود در انتخابات ضمن این‌که به قدرت نظام جمهوری اسلامی کمک می‌کنند، افراد آگاه و هماهنگ باسیاست‌های دولت را راهی مجلس کنند تا از این طریق رشد و رونق کشور در تمام ابعاد سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی شتاب بیشتری بگیرد."[1]
و برای نمونه برای تبلیغات دور دوم انتخابات جلال جلالی زاده عضو حزب اتحاد ملت در یادداشتی با عنوان اقتضائات انتخاباتی شهرستان‌ها در روزنامه آرمان نوشت: "بدون شک تشویق مردم برای مشارکت بیشتر در انتخابات و همراه کردن آن‌ها با این نگاه که برای رسیدن به پیشرفت در شهر و حوزه انتخابیه‌شان نیاز است تا نمایندگانی که به مجلس راه می‌یابند همراه دولت باشند، می‌تواند تضمین گر پیروزی حداکثری لیست امید برای کرسی‌های باقی‌مانده مجلس دهم باشد."[2]
حال وقتی دولتی‌ها خود معترف‌اند که تقریباً هیچ‌چیزی از برجام عاید ایران نشده اما به‌جای پاسخگویی با هزاران توجیه مختلف به مردم آدرس غلط می‌دهند هیچ تعجبی ندارد ایشان عاشق وکیل الدوله‌ها باشند. ایشان چنین مواقعی، محتاج افرادی هستند که به‌جای صدای انتقاد، طنین دلنواز موافقت را سر بدهند.
بله دولت نماینده‌ای را می‌خواهد که از پرداخت وام 25 میلیونی خودرو حمایت کند و کریمانه چشمش را روی مشکل دوازده میلیون جوان مجرد محتاج وام ازدواج ببندد. او نماینده‌ای را می‌پسندد که علی‌رغم نتیجه ندادن برجام، تلاش کند افکار عمومی را به لزوم انعقاد برجام‌های دیگر منحرف کند. دولت میانه خوبی با توکلی‌ها ندارد آنچه توکلی از فسادهای دولتی برای مردم هویدا می‌کند و تحسین آن‌ها را برمی‌انگیزد برای دولت کابوس است ...
در پایان بد نیست بگوییم بله دولت حق دارد که از وکیل الدوله‌ها خوشش بیاید دولت باید بتواند ناکارآمدی خود را در این پوشش مخفی کند و هر جور شده ردای قدرت را بر قامت خود حفظ کند؛ اما بعضی‌ها که عنوان صدای ملت را برای خود برگزیده‌اند کجا هستند؟ کجاست علی مطهری که در دولت قبل طرح سؤال از رئیس‌جمهور را به سرانجام رساند؟ چرا او این مسائل را با دیده اغماض می‌نگرد؟ فرق او با احمد توکلی حامی و منتقد دولت احمدی‌نژاد و حامی و منتقد دولت روحانی چیست؟ چرا در مورد تخلفات مختلفی که توکلی از آن پرده برمی‌دارد مطهری دم برنمی‌آورد؟
